Te lang, te kort, te dik, te dun, te gespierd, te puistig, te harig, te gerimpeld? Body shaming, het denigrerende gepraat over de lichamen van anderen, is een lelijk probleem van onze tijd. Hoewel we beter zouden moeten weten, is het voor velen op sociale media heersende schoonheidsideaal nog steeds: slank, sexy en onberispelijk. Maar er is een tegenbeweging, lichaamspositiviteit, die pleit voor meer zelfliefde. Voor het idee dat ieder lichaam mooi is zoals het is. Lees hier meer over de body positivity-beweging en hoe u kunt leren uw lovehandles, striae, littekens en rimpels te accepteren in plaats van ertegen te vechten.
Body Shaming – een lelijk ding
We zijn vaak erg streng voor onszelf. Wij zijn vaak onze eigen ergste critici. Dit is gedeeltelijk oké, omdat het ons motiveert om te verbeteren in de dingen die voor ons belangrijk zijn. Maar wat heb je eraan om dingen te bekritiseren die we niet kunnen veranderen? Of wil je niet veranderen? Helpt het ons of doet het alleen maar pijn? Body shaming is zulke onnodige kritiek.
De Urban Dictionary definieert deze lelijke praatjes als ‘iemand te schande maken vanwege zijn lichaamstype’. Dat betekent dat we de lichamen van andere mensen beoordelen – iets waarmee ze zijn geboren, iets waar ze zich prettig in zouden moeten voelen, iets wat ze niet zomaar kunnen veranderen. Body shaming begint met gefluisterde roddels over een teamgenoot die ‘een lange rok met zulke benen had moeten dragen’ en eindigt met publieke vijandigheid, hatelijke berichten en pesten op sociale media – de schandpaal van de 21e eeuw.
Fat Shaming & Co.
Body shaming is vaak gericht op mensen met overgewicht. Deze ‘fat shaming’ kan er vooral toe leiden dat jonge mensen hun lichaam gaan verachten. De druk om zich aan het ‘ideaal’ te conformeren manifesteert zich vaak in eetstoornissen en zelfhaat. Maar ook slanke mensen worden hiermee geconfronteerd. Model Kate Moss werd ooit in de Britse pers omschreven als ‘mager dik’. Dit was bedoeld om te impliceren dat ze, hoewel ze slank was, niet gespierd was, maar eerder een slap lichaam had. Zelfs mensen die als man worden gezien, zijn niet immuun voor dit soort wrede kritiek. Toen er foto's van acteur Vin Diesel met een buikje opdoken, gebruikten de media denigrerende termen als 'dikke buik', 'dikke buik' en 'bierbuik'.
Simone Biles, turnster van wereldklasse, die vier gouden medailles won op de Olympische Spelen in Rio, kreeg op sociale media te maken met discriminerende en seksistische opmerkingen over haar gespierde lichaamsbouw, zoals 'niet langer vrouwelijk'. De 19-jarige reageerde moedig en zelfverzekerd op haar haters en verklaarde via Twitter: "Je kunt mijn lichaam beoordelen zoals je wilt, maar uiteindelijk is het MIJN lichaam. Ik vind het geweldig en ik voel me comfortabel in mijn vel." Haar tweet kreeg 26.565 likes. Een teken dat van jezelf houden het allerbelangrijkste is en bovendien de juiste boodschap afgeeft.
Lichaamspositiviteit
Ook andere sterren wereldwijd geven een voorbeeld op het gebied van body positivity, de positieve houding ten opzichte van het eigen lichaam. Miley Cyrus en Madonna negeren het ideaal van een gladgeschoren lichaam en tonen zichzelf met vol okselhaar. "Girls"-ster Lena Dunham zegt duidelijk "geen Photoshop" en verschijnt ongeretoucheerd, met cellulitis en al, op de cover van American Glamour. Ashley Graham, misschien wel het beroemdste zogenaamde plus-size model, sierde voor het eerst de cover van Sports Illustrated's Badpak Issue als een vrouw met rondingen, waarmee ze het ideaal van dunheid in de industrie trotseerde.
